گرد وحشت بسکه بر هم چیده است اجزای من

رفتن رنگی تواندکرد خالی جای من

کیست گردد مانع انداز از خود رفتنم

شمع مقصد می شود چون شمع خار پای من

گر همه افسون جاهم بستر آرایی کند

خواب نتوان یا فتن بر اطلس دیبای من

همچو دریا خار خارم را جگر می افکند

ناخنی چون موج اگر می بالد از اجزای من

عمر ها شد انفعال از آستانت می کشم

کاش نقش سجده ای می بست سر تا پای من

بر امید حلقهٔ آغوش فتراک کرم

داد دامان دعا هم دست ناگیرای من

آنسوی اندیشه ام هنگامه ساز خامشی است

جهد آن دارم که دل هم نشنود غوغای من

تا نفس پر می زند دل محو اسباب است و بس

رشته ها بسیار دارد گوهر دربای من

نشئهٔ شور دماغم پر بلند افتاده است

می درد چون صبح جیب آسمان سودای من

بی نیاز دستگاه وحشت است آزادی ام

زحمتی چیدن ندارد دامن صحرای من

چون سپندم چشم زخم است انتظار سوختن

آتش دل گر نپردازد به حالم وای من

بیدل ازکیش نفس سرمایگان دیگر مپرس

نیست غیر از نیستی دین من و دنیای من